ГЕРАДОТАВЫ НЕЎРЫ 

АВЕЧЭЧКА.

(гульня)

Да гэтай гульні лічба асоб не агранічэна. Выбіраецца дзьве глаўные асобы: пастух і воўк.

Пастух становіцца пасярод хаты с качаргой у руках, каля яго кругом садзяцца на зямлі авечкі - хлопцы і дзеўчаты, а воўк хаваецца за дзьвярмі.

Пастух гаворыць:

Пасу, пасу авечэчкі

Ад раня да вечэра,

Воўк за гарой, а я за другой,

- Я воўка не баюся: Качарэжкай абаранюся,

Пайду да бабы і буду спаць.

Тут пастух адыходзіць на старану і удае сьпячаго; воўк падкрадываецца, хватае адну з авечэк і уцекае разам з ёй за дзьверы.

Пастух, усхапіўшыся, крычыць: “Ага ту! воўк авечку панёс!” але воўк ужо з авечкай за дзьвярмі.

Пасьля гэтаго пастух ізноў выходзіць на сярэдзіну хаты і гаворыць тые самые словы: “Пасу, пасу авечэчкі” і т. д. і ідзе спаць; воўк ізноў хватае авечку і так аж пакуль не забярэ астатняй.

Тады пастух ідзе шукаць авечэк і, стукаючы качаргой то на адзін бок, то на другі, гаворыць: воўчы сьлед, авечы сьлед, воўчы сьлед авечы сьлед”.

Падходзіць да ваўка і пытае: “Ці ня відзеў панок маіх авечэк?”

- “Не, ня відзеў!” адказывае той. (Авечкі пачынаюць шумець)

- “А што-ж гэта у цябе шуміць?”

-”Пчолы”, - кажэ воўк.

Пастух варочаецца назад і ідзе ізноў шукаць авечэк і задае воўку тые самые пытаньня. Авечкі цяпер стукаюць.

Пастух пытае: “што у цябе стукае?” - Воўк кажэ: “мае парабкі дровы сякуць”.

І так далей авечкі удаюць галасы коней, курэй, гусей, аж наастатак пачынаюць блеяць.

Пастух убегае ў тую каморку і прыказываючы: “Ашкіра дамоў!” уганяе іх у хату, дзе на самым пачатку гулялі.

Пасьля гэтаго пастух клічэ воўка у лазьню.

Воўк пытае: “а якіе дровы?”

- “Бярозавые.”

- “Не хачу, надта чадзяць!”

Пастух клічэ другі раз; воўк ізноў пытаецца, якіе дровы. “Асінавые”.

Воўк адказываецца, што надта дымяць. Ажно за трэйцім ужо разам, калі пастух кажэ, што дровы хваёвые, - воўк згаджаецца; але падыйшоўшы крыху, пытаецца яшчэ: “А сабак німа?”

 - “Адна ёсць сучка ліхая, і тая пад печчу здыхае, а сабака кісялём удавіўся”.

Воўк ужо выходзіць на сярэдзіну хаты і, сеўшы на цыпачкі, бытцам мыецца; але пастух як крыкне: “цюцькі, кусіце!” - дык усе тые, што былі авечкамі, кідаюцца на яго; воўк уцекае, яны даганяюць і, злавіўшы, тузаюць яго з усіх бакоў.

Пасьля ўжо падходзіць да воўка пастух і пытаецца: “Ашто, воўчэ: крэпка яны цябе пакусалі?”

- “Ой пакусалі!” кажэ той:

- “Хадзі-ж цяпер будзем мы іх кусаць” - і кідаюцца у двох на авечэк.

Тые разбегаюцца у ваўсе староны.

Пад гарою пад крутою,

Ай, рана на Йвана!*

Там жа сядзеў брат з сястрою.

І сядзелі гаварылі:

- Пойдзем брацец, дарогаю,

Дарогаю шырокаю.

Там устрэцім Купалачку,

Будзем жа з ёй гаварыці:

- Купалачка, укажы ж ты нам,

І якой жа нам пуцёй ісці.

- Во ідзіце дарогаю,

А сядзіце вы пад кусточкам,

'Бярнецеся вы травою,

І травою ды брат з сястрою.

У брацейкі сіні цвет,

Да сястрыцы, ой, жоўты цвет.

Пойдуць жонкі траву рваці,

Брата з сястрою ўспамінаці:

- А дзе тая во травіца,

Што брацейка із сястрыцай. *

-паўтараецца пасля кожнага радка

А сягодня у нас купалейка, Каліна.*

Ой, купаліся тры сястрыцы.

Пакупаўшыся, на бераг выйшлі.

На бераг выйшлі, гаварылі:

- А мы жылі, як лябёдачкі,

Раскаціліся, як ягодачкі.

Кароўкі нашы разведзеныя,

Куфэркі нашы развезеныя,

А мы, сястрыцы, разабраныя.

А сягоння ў нас купаллейка,

Ой, купаліся тры ятровачкі.

Пакупаўшыся, на бераг выйшлі,

На бераг выйшлі, гаварылі:

- А мы жілі, як ягадачкі,

А сышліся, як лябедачкі,

Кароўкі нашы ўсе звядзеныя,

Куфэркі нашы ўсе звезеныя,

Мы, ятровачкі, ўсе сабраныя.

(Беларуская міталогія)